Pobyt w sanatorium się skończył,wróciłem do szkoły,
na pytanie co tam robię? odpowiadam-Nie wiem.
W ogóle mało mówię,wolę stękać,nie jest to przyjemne dla ucha.
Moja ociężałość w ruchach w sanatorium nie była widoczna,jak chciałem to potrafiłem
przyśpieszyć,tylko żeby mi się częściej chciało.
Na wykładzie o matach do magneto-terapii mama usłyszała ,że dzieciom z zespołem Downa,szybciej dochodzi do starzenia mózgu.Tak to wygląda w moim wypadku,że moje zachowanie ma oznaki starzenia,więc musimy
robić wszystko ,aby powstrzymać ten proces.
Taka mata byłaby mi bardzo wskazana,aby mnie pobudzić do działania.
Na razie do szkoły wstaję z oporem,ale zdążam z porannymi zajęciami,oczywiście idę spać o 20.00.
Taniec działa na mnie mobilizująco,wiec jak muzyka gra to jestem w stanie wykrzesać z siebie energię .
Jak każdy człowiek potrafię się też zakochać,było to dla mamy dość niepokojąco,ale wszystko było pod kontrolą.Angelika,bo tak miał na imię obiekt moich westchnień, puszczała mi piosenki na komputerze,bardzo się jej wstydziłem,za to jej mamie ciągle okazywałem wyrazy sympatii , całując ją w rękę.Teraz już nie mówię o Angelice,więc było to zauroczenie chwilowe.
Wspomnę jeszcze,że po przyjeździe czekało na mamę pismo z sądu w sprawie mojego ubezwłasnowolnienia,aby zapłaciła 450 zł.zaliczki za opinie biegłych,więc tak wygląda pomoc dla niepełnosprawnych.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz